Yok saymak, bir suskunluğun en ağır cümlesidir. Sesini duyurmak için çırpınanların, en çok duymaktan korktuğu şeydir yokluk. Varlığını önemsediğin birini, sessizliğinle yüzleştirmek; ne bağırarak söylenmiş bir hakaret, ne de öfkeyle atılmış bir cümle kadar yaralar. Çünkü yok saymak, kibarlıkla çizilen bir sınırdır. Ne bir hakaret vardır içinde, ne de bir izah. Ama en derin suskunluklar, en gür bağırışlardan daha çok yankı yapar insanın içinde. Birini cezasız bıraktığında, seni hafife alabilir. Ama yok saydığında, aynaya her baktığında o cezasını kendi içinde yeniden yaşar. Çünkü asıl ceza, hatırlanmak değil; hatırlanmaya bile değer görülmemektir.

Bu Blog 08.08.2025 tarihinde eklenmiş ve toplam 356 defa gösterilmiştir.