Ne güzel saklanır bazı acılar, bir tebessümün ardında. Bazen en büyük yara, en çok sarılırken açılır insana. Dokunuşları şefkat gibi, sözleri iltifat gibi gelir… ama arkada iz bırakan hep içten içe verilen zarardır. Gerçek zarar, açık açık düşmanlıkla değil; dostluk maskesiyle, sevgi süsüyle gelir. Çünkü insan en çok inandığından, en çok güvendiğinden zarar görür. Ve bu zarar öyle derin olur ki; ne sesi vardır çığlık gibi, ne şekli bellidir darbe gibi… Sinsidir, sessizdir, ama içten içe çürütür insanı. Kıran belli olur, ondan sakınırsın. Ama sever gibi görünen, sana yavaş yavaş seni kaybettirir. Kendine yabancılaşır, güvendiğin sevgiden korkar olursun. Bu yüzden her "canım" diyen dost değildir, her dokunuş merhem getirmez. Bazen sevgi gibi görünen şey, aslında en büyük sınavdır. Gerçek sevgi iyileştirir, büyütür, korur. Ama sahte olan, ilmek ilmek örer zararını. Ve sen bunu fark ettiğinde çoktan bir parçanı kaybetmişsindir. Bu yüzden artık insanlar değil, niyetler tanınmalı. Çünkü zarar bazen kırarak değil, sever gibi yaparak gelir… Ve insan en çok, o ‘gibi’ olanda yanılır.

Bu Blog 01.08.2025 tarihinde eklenmiş ve toplam 159 defa gösterilmiştir.